[ Short Fic B.A.P ] หมอนข้าง

ข้อมูลเบื้องต้น

หมอนข้าง
ยองแจ x แดฮยอน
PG ใสใส ไร้แก่นสาร

เนื้อเรื่อง

หมอนข้าง

สิ่งแรกที่แดฮยอนรู้สึกเมื่อลืมตาตื่นคือ แขนหนัก ๆ ที่วางพาดเอวของเขา

สิ่งต่อมาเขาที่รู้สึกคือ ลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดข้างแก้ม

เมื่อค่อย ๆ หันไปมอง ก็ต้องรีบหันศีรษะกลับไปอีกด้านทันที เพราะใบหน้าของคนที่เป็นเพื่อนร่วมห้องอยู่ในระยะใกล้เสียจนใจเต้นแรง

ยองแจ... นายเอาอีกแล้วนะ...

แดฮยอนไม่ชินเสียทีกับการที่ตื่นเช้าขึ้นมาแล้วมียองแจนอนอยู่ข้าง ๆ อันที่จริง ถ้าแค่นอนอยู่ข้าง ๆ เฉย ๆ เขาจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ทุกเช้าเมื่อเขาตื่นขึ้นมาจะพบแขนของยองแจพาดบนเอวเขาบ้าง พาดบนไหล่เขาบ้าง บางวันก็ใช้ขาก่ายเขาด้วย

เขารู้มานานแล้วว่ายองแจชอบนอนดิ้น แถมยังติดหมอนข้างมาก ๆ ด้วย ต้องมีไว้กอดนอน ไม่อย่างนั้นจะนอนไม่หลับ ตอนเข้านอนก็กอดหมอนข้างดี ๆ อยู่หรอก แต่ไม่รู้ทำไมทุกเช้าหมอนข้างเจ้ากรรมจะลงไปกองอยู่บนพื้น ส่วนเจ้าเพื่อนร่วมห้องของเขาที่หาหมอนข้างไม่เจอจะต้องมากอดก่ายเขาแทนหมอนข้างทุกที

ที่จริงในห้องของพวกเขามีกันหกคน เตียงที่พวกเขานอนเป็นเตียงสองชั้นขนาดใหญ่ ชั้นล่างมีเขา ยองแจ และจงออบ ส่วนชั้นบนมีพี่ยงกุก พี่ฮิมชาน และจุนฮง พวกเขาเป็นนักเรียนและนักศึกษาที่มาเช่าหอพักของสถาบันอยู่ด้วยกัน คนที่มาเช่าหอพักของสถานศึกษาไม่มีสิทธิ์เลือกเพื่อนร่วมห้อง แต่โชคดีที่พวกเขาเข้ากันได้ดี ไม่เคยทะเลาะกัน จะมีก็แต่เรื่องจุกจิกกวนใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง

อย่างเรื่องที่ยองแจชอบนอนดิ้นมากอดเขานี่ไง

ทั้งที่นอนตรงกลางระหว่างเขากับจงออบ แต่ไม่รู้ทำไมยองแจไม่เคยกอดก่ายจงออบเลยสักครั้ง แต่กับเขานี่เป็นประจำ จนพี่ยงกุกและพี่ฮิมชานล้อว่าเขาเป็น “หมอนข้าง” ของมันไปแล้ว

ถึงเขาจะหัวเราะและโวยวายกลับไปทุกครั้งที่ถูกเรียกว่าเป็นหมอนข้างของยองแจ แต่จริง ๆ แล้วเขาไม่ค่อยชอบให้พวกพี่ ๆ ล้อแบบนั้นหรอก...

...เอาตรง ๆ คือ... เขาเขินน่ะ...

ดีที่วันนี้เป็นวันหยุดปีใหม่ ทุกคนกลับไปเยี่ยมบ้านกันตั้งแต่เมื่อวาน เหลือเขากับยองแจสองคน เขาอยากกลับไปเยี่ยมที่บ้านเหมือนกัน แต่บ้านของเขาอยู่ไกลจากหอพักมาก ถ้านั่งรถจะใช้เวลาถึงสิบสองชั่วโมง ถ้านั่งเครื่องบินจะใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียว แต่นักศึกษาที่ยังขอทุนจากมหาวิทยาลัยอย่างเขาจะเอาเงินที่ไหนนั่งเครื่องบินไปกลับ แถมวันหยุดปีใหม่ก็หยุดแค่ไม่กี่วัน เขาจึงตัดสินใจว่ารอปิดเทอมค่อยกลับไปแล้วกัน

เขากะจะใช้วันหยุดปีใหม่เก็บกวาดห้องพักและนั่งเล่นเกมดูโทรทัศน์อยู่คนเดียวเสียหน่อย แต่แล้วยองแจก็บอกว่าจะไม่กลับบ้านแล้ว พอเขาถามเหตุผลก็บอกว่า

“ขี้เกียจเดินทาง นั่งรถนาน ๆ เหนื่อยจะตาย”

“อยากอยู่กับหมอนข้างของแกสองต่อสองก็บอกมาเถอะ”

พี่ฮิมชานที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์พูดแซวทั้งที่ตายังมองหน้าจอมอนิเตอร์ ยองแจจึงขว้างหมอนใส่ทีเผลอ แต่พี่ฮิมชานยังรับไว้ได้พร้อมหันมายักคิ้วกวน ๆ ใส่ ยองแจจึงควานหาหมอนอีกหลายใบมาโยนใส่ เขาได้แต่นั่งหัวเราะดูสองคนนี้ก่อสงครามปาหมอน

ถึงยองแจจะไม่ยอมรับ แต่เขารู้ว่ายองแจไม่กลับบ้านเพราะจะอยู่เป็นเพื่อนเขา

ตอนนั้นเขาดีใจ... ดีใจมาก...

แต่ตอนนี้... เขาเกร็ง... เกร็งมาก...

เมื่อคืนอุตส่าห์แอบดันมันไปนอนที่ริมเตียงฝั่งหนึ่ง แล้วกลิ้งตัวเองไปนอนริมเตียงอีกฝั่งแล้วนะ ทำไมยังอุตส่าห์นอนดิ้นมากอดเขาได้อีกล่ะ...

แดฮยอนไม่กล้าขยับตัวด้วยกลัวว่าจะทำให้เพื่อนที่นอนหลับอย่างเป็นสุขตื่นขึ้นมา เขาเหลือบมองนาฬิกาบนข้างฝา ตอนนี้หกโมงห้านาที ยังเช้าเกินกว่าที่จะลุก แต่เขาก็ข่มตาหลับต่อไม่ลง แค่แขนพาดเอวนี่ยังไม่เท่าไร แต่หน้าที่แทบจะชิดกับซอกคอของเขานี่สิที่ทำให้เขาไม่กล้าขยับ ไม่กล้ากลืนน้ำลาย แทบไม่กล้าหายใจ แต่หัวใจดันเต้นโครมครามเสียจนกลัวว่าคนข้างกายจะได้ยิน

แล้วแขนที่วางพาดไว้เฉย ๆ ก็กระชับแขนกอดเอวเขาแน่น ทำเอาแดฮยอนต้องหันหน้ากลับไปมองคนข้างตัวว่ารู้สึกตัวตื่นหรือยัง แต่ลืมนึกไปว่าใบหน้าของยองแจอยู่ชิดกับเขามาก เมื่อเขาหันกลับไปปลายจมูกของเขาก็สัมผัสแก้มของเพื่อนเข้าพอดี

แดฮยอนกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น แต่เมื่อเห็นว่ายองแจยังหลับสนิทอยู่เขาจึงค่อย ๆ หันหน้ากลับไปอีกด้านช้า ๆ แล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก... ถ้ายองแจรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนนั้นเขาคงทำอะไรไม่ถูกเป็นแน่ ก็เมื่อกี๊เหมือนเขาแอบขโมยหอมเพื่อนตอนหลับเลย...ถึงจะไม่ได้หอมก็เถอะ... คิดไปคิดมาเขาก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้...

...เดี๋ยวนะ... เสียดาย... นี่เขาเสียดายที่ไม่ได้หอมมันงั้นเหรอ!

นั่นมันเพื่อนเขานะ เพื่อนเขา คิดอะไรของเขาเนี่ย...

ระหว่างที่เขากำลังก่นด่าตัวเองในใจอยู่นั่นเอง เจ้าตัวต้นเรื่องก็กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เบียดร่างเข้ามาใกล้จนชิด แถมยังซุกหน้ากับซอกคอเขาอีกด้วย ปลายจมูกของยองแจฝังกับคอของเขา ลมหายใจอุ่นที่เป็นจังหวะยาวและสม่ำเสมอเป่ารดต้นคอจนเขารู้สึกร้อน แดฮยอนกลืนน้ำลายอย่างอึดอัดใจ ยิ่งเกร็งมากขึ้นไปอีก แถมหัวใจก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นจนเขาคิดว่ามันอาจจะกระเด็นหลุดออกมาจากอกเลยก็ได้

แดฮยอนเกร็งมากจนเริ่มทนไม่ไหว เขาพยายามขยับตัวเพื่อให้ยองแจรู้สึกตัวตื่นขึ้นสักที แต่เขายิ่งดิ้นอ้อมกอดก็ยิ่งรัดแน่น แถมยกขามาก่ายขาเขาไว้ เป็นอันว่าแดฮยอนลุกหนีไปไหนไม่ได้แล้ว

“ยองแจ”

เขาตัดสินใจเรียกคนข้างกายเบา ๆ

“ยองแจ”

เรียกซ้ำ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ

เขาสงสัยว่ายองแจอาจจะแกล้งหลับจึงลองเรียกดู แต่ยองแจยังหลับอยู่ ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นเลย สงสัยจะหลับจริง ๆ

...ช่างเถอะ...

แดฮยอนหลับตาลงอีกครั้ง ในเมื่อลุกไปไหนไม่ได้ก็นอนต่อดีกว่า... แล้วอีกอย่าง...

...หลับไปทั้งแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ...

แล้วแดฮยอนก็นอนหลับไปอีกครั้ง

โดยไม่รู้เลยว่าคนที่เขาคิดว่าหลับอยู่ข้างกาย แอบลืมตาขึ้นมามองหน้าเขายามหลับใหล

ที่จริงยองแจตื่นก่อนที่แดฮยอนจะตื่นเสียอีก เขารู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่ไม่ยอมลืมตา

วันหยุดทั้งที เขาก็แค่อยากจะนอนกอดหมอนข้างไปนาน ๆ เท่านั้นเอง...

หมอนข้างนุ่มนิ่มที่ชื่อแดฮยอน

หมอนข้างที่เป็นของเขาคนเดียว

และจะเป็นของเขาตลอดไป

...ตราบเท่าที่หมอนข้างคนนี้ยังยอมให้เขากอดนะ...

...จบ....